Tsja ... hier had natuurlijk een verslag moeten komen van een geweldige reis van 3 weken door de Himalaya... Maar dat liep helaas helemaal anders!

Zonder dat we het in de gaten hadden had ik in Lhasa op een hoogte van 3600 meter last van ernstig zuurstofgebrek. We hebben de vakantie dan ook helaas moeten afbreken.
Een kleine fotoselectie vindt je hier. Binnenkort volgt een fotogalerij met alle foto's!

Sommige vrienden weten dat we al twee jaar bezig waren om een reis te maken met motortrails naar Tibet en Nepal. In de afgelopen jaren was dat nog niet zo makkelijk: het bleek vooral een probleem te zijn om in de reisperiode verlof te krijgen. Toen dat eenmaal dit jaar gelukt was, stond de volgende hindernis op het programma: het aantal reisdeelnemers moest minimaal 6-8 personen zijn, maar het aantal aanmeldingen werd bij lange na niet gehaald.... Uiteindelijk heeft Motortrails de reis tóch door laten gaan, met slechts 4 deelnemers. Zo vertrokken we met 4 man op 7 mei van Schiphol naar Chengdu in China, om van daaruit door te vliegen naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet.

Eenmaal aangekomen in Lhasa stonden er eerst een aantal dagen acclimatiseren op het programma. Je komt aan op een hoogte van 3600 meter, je moet dan eerst wat rust en tijd nemen om daaraan te wennen.

Ons hotel lag in het oude centrum van Lhasa, het was te voet maar een paar minuten naar het (religieuze) centrum, de Bahkor. Daar bezochten we de eerste dagen diverse boeddistische tempels en de Potala, het paleis van de gevluchte Dalai Lama. Dat, en de sfeer in de stad die enigzins gespannen was: je zag overal pelotons gewapende militairen, liet een grote indruk op ons achter.

Nadat de eerste dag goed verlopen was, merkte ik dat ik vooral s'avonds en s'nachts erg moest hoesten en kuchen. Er kwam geen eind aan, ik kon er ook niet van slapen. s'morgens vroeg Niels, de reisleider, aan iedereen hoe je je voelde. Iedereen merkte de hoogte wel: een beetje hoofdpijn, druk achter de ogen, maar niks om je zorgen over te maken. Ikzelf vermoedde dat het hoesten afkomstig was van de erg droge en stoffige lucht. Overal werd gebouwd, verbouwd, en waren wegen in aanleg.

Op maandag waren de motoren inmiddels aangekomen en maakten we een korte rit om een klooster te bezichtigen en om te tanken. Dat was onze eerste kennismaking met de motoren, de Royal Enfield Bullet 500. Dat was wennen! Schakelpedaal en rempedaal was omgewisseld, en in plaats van 1e versnelling omlaag en de rest omhoog waren de versnellingen precies omgekeerd. Voor het eerst op de motor door het centrum van Lhasa was een verhaal apart....

Op dinsdag stond de eerste langere rit op het programma, naar het klooster in Ganden. Jammer genoeg was ik niet van het hoesten af, en na de tweede nacht ook zonder slaap besloot ik om de motortocht niet mee te gaan in de hoop dat ik me met een dag rust beter zou voelen.

De volgende dag zouden we immers naar Nam Tsho vertrekken, op 4600 meter hoogte en 270 kilometer verder. Die avond voelde ik me wat beter, en vol goeie moed zijn we de volgende ochtend vertrokken.

Onderweg passeerden we 2 passen, op 4750 en op 5100 meter hoogte, en daarna kwamen we snel in Nam Tsho. Nam Tsho was meer een nomadendorp aan de rand van het Nam Tsho meer. In het guesthouse aangekomen viel ik zowat van de motor en kon ik met moeite binnen komen.

Het hoesten en kuchen was alleen nog maar erger geworden. Met een spuitbus met zuurstof ging het weer redelijk, maar s'nachts wéér niet kunnen slapen. Daarmee was voor ons de maat wel vol. De reis op deze manier voortzetten was niet aantrekkelijk. We begrepen ook niet wat er aan de hand was. We besloten om de volgende dag een dokter te raadplegen. Dat hoesten moest toch wel met een pilletje of drankje op te lossen zijn leek mij.

Van Nam Tsho ging de reis terug naar Lhasa, en zou vandaaruit weer verder gaan naar hogere gebieden. In Lhasa konden we s'avonds in het ziekenhuis terecht.

In het ziekenhuis aangekomen mat de arts als eerste het zuurstofgehalte in mijn bloed. Dat bleek slechts 74% te zijn - normaal zou dat 96-99% moeten zijn. Dat was dus véél te laag, maar dat bleek nog niet het grootste probleem. Door het vele hoesten was er inmiddels vochtopbouw in mijn longen ontstaan (oedeem).

Conclusie van de arts: nergens meer naartoe, onmiddellijke opname in het ziekenhuis en aan de zuurstof, hartbewaking en infusen ...

Wat niemand zich had gerealiseerd: mijn hoesten en kuchen kwam niet door de droge lucht, maar door een constant zuurstof tekort door de grote hoogte van Lhasa .....

Daarmee was de vakantie ten einde en begon er voor Peter een aantal zenuwslopende dagen van de verzorging van mij in het ziekenhuis (want in Azië is er alleen medisch personeel voor behandelingen, voor het eten, het wassen, beddegoed etc. moet de familie zorgen...) en contact houden met de reisverzekering om zo snel mogelijk naar huis te kunnen.

We wilden eigenlijk zo snel mogelijk terug naar huis. Maar dat ging niet meteen. Het kostte 3 dagen om in Lhasa bij te komen in het ziekenhuis. Maar het zuurstofgehalte in mijn bloed kwam niet hoger dan 86%: op de hoogte van Lhasa was er voor mij gewoon veel te weinig zuurstof. We moesten dus naar lager gebied. Omdat de verzekeringsartsen het niet verantwoord vonden om meteen van Lhasa naar Nederland te vliegen, werden we eerst naar Chengdu in China gestuurd, zo'n 2000 meter lager. Daar bleek dat al snel dat ik weer behoorlijk fit werd. Ongelofelijk hoeveel verschil 200 meter hoogte maakt. Het kostte nog 1 dag om de terugreis van Chengdu naar huis voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk stonden we woensdag 19 mei om 23.35 weer thuis voor de voordeur.